کد مطلب:29380 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:107
سپس - خدایا - می گویی:ای فرشتگان من! او تنهایی است كه نزدیكانش از او جدا شده اند و یكّه ای است كه خاندانش از او قطع ارتباط كرده اند. اندكی پیش، بر من فرود آمده و در گورش غریب شده است. او در زندگی دنیایی به درگاهم دعا می كرد و به نگاه من در این روز، امید بسته بود. و در این هنگام است كه - خدایا - به شایستگی مهمانداری می كنی، و بر من از خاندان و خویشانم مهربان تری.[1]. 4416. علی علیه السلام - در مناجاتش -:خدای من! امید دارم از كسی كه مرا در میان زندگان، لباس سلامتی پوشاند، كه مرا به كرامت و مهربانی خود، در بین مردگان، برهنه ام نسازد، و از كسی كه در زندگی ام به احسان خود، سرپرستی ام را بر عهده گرفت، امید دارم كه با آمرزش خویش، بر من به هنگام درگذشتم ترحّم كند. ای هم نشین هر غریب! در گور، هم نشین غربت من باش. ای همراه هر تنها! بر تنهایی ام در گورْ، رحم كن. ای دانای راز و سخنان در گوشی! و ای برطرف كننده گرفتاری ها و بدبختی ها! نگاه تو بر من در بین ساكنان خاك، چگونه خواهد بود؟ و در خانه وحشت و گرفتاری، با من چه كار خواهی كرد با آن كه در روزگارِ زنده بودنم در دنیا بر من مهربان بودی؟![2].
4415. امام علی علیه السلام - در مناجاتش -:خدای من! گویی [ پیكر ] خودم را می بینم كه در گورم نهاده شده ام و همسایگان تشییع كننده آن، بازگشته اند و غریبان بر غربت آن گریسته اند، و خویشان مهرورز، بر آن، سرشك افشانده اند و دوستداران آن، آن را از بالای گور بانگ زده اند، و دشمنانش در زندگی، به هنگام مرگ بر او رحم آورده اند، و در این هنگام، بر ناظران، بیچارگی اش و بر بینندگان - به خاطر این كه خاكْ متّكایش شده -، درماندگی اش پوشیده نمانده است.